Hayal Avcısı Olmak…
Aylin ALTAY / CVK Hotels & Resorts Eğitim Kalite Müdürü
Erişmek istedikleri bir hedefi olmayanlar, çalışmaktan zevk almazlar.” Émile Roux
Tüm oryantasyon eğitimlerinde Fransız bilim adamı Emile Roux’un bu cümlesiyle başlarım ve katılımcılara sorarım hedefiniz ne?
Bazen hiç bir hayali, hiç bir hedefi olmayan katılımcılar olmuyor mu tabiki oluyor hatta hedefiniz ne diye sorduğumda ‘’Emekliyim ve sadece para kazanmak zorundayım’’ diyen bir katılımcıyı nasıl etkileyebilirim ki diye çok düşünmüşlüğüm vardır.
Keyifle çalışan insanlar üretken olur ve işini sahiplenir diye düşünürken işiyle ilgili hedefi olmayan katılımcıyı gözardı mı edeceğiz, işini yapsın fark yaratmasada olur diye düşünüp kurum olarak hedef vermeyecek miyiz?
Kurumdan çalışanların alacağı hedef sadece terfi ve para midir? Kişisel gelişiminizi veya hayata bakış açınızı değiştiren bir kuruluş sizin hedefe bakış açınızı değiştirebilir mi? Tam olarak bunların cevabını ararken kendi hayal keşfimi de yaptım sanırım.
Günümüzde ne yazıkki sadece parayı motivasyon kaynağı olarak gören zihniyetler tabiki yetenekleri ve hedefleride parayla ölçülür şekilde oluşturarak hayalleri ve manevi tatminleri öldürmeye devam ediyorlar.
Turizm sektöründe çalışan insanların işlerini sevmeleri sadece parayla ölçülmez, herşeyden bu kadar çok etkilenen bir sektörde evrensel bir hedef yüklemeliyiz yaptığımız işe. İnsanın insana özel hissettirdiği bu mesleğin ne kadar evrensel olduğundan bahsedebiliriz., Önemli olan yaptığımız işin bütüne katkısı ve bu katkıyı sağladığını kuruluşun sana hissettirmesidir. Bazen yapılan bir işi profosyonellik adına o kişiden almakta iyilik yaptığımızı düşünürken manevi tatminini kaybetmesini sağladığımızı kurumsal hafızamıza işlemeyi unutmamalıyız.
Annem yıllardır kızım çalışıyorsun evine ben arada geleyim’de yardımcı olurum der, bende yıllardır anneme kıyamayıp ne gerek var ben yapıyorum derim. Bir gün annemin teyzemle dertleştiğini gördüm ve dediki Aylin’de hiç evine izin vermiyor, annelik yaptırmıyor, yazık kızıma her işini kendi yapıyor. Yıllarca yorulmasın diye uğraştığım annemden asıl çaldığım şeyi farkettiğim an o andı, o yorulsada manevi olarak annelik yapınca tatmin oluyord. Halbu ki ben onun bu manevi yanını onu yormamak adına elinden alıyordum. İşte bu manevi tatmin belki de maddi tatminden daha önemliydi. Tabiki iş dünyasında bir anne fedakarlığı beklemiyoruz fakat işini evladı gibi sahiplenen kişilerin dillerinden anlayalım ki işiyle ilgili hayallerini, yeteneklerini keşfedelim diyoruz.
Kurumumda yaptığımız bir kadınlar günü etkinliğin’de ne kadar güçlü kadınlarımız var biraz hikayelerine ve hayallerine bakalım demiştik ve inanın o kadar güçlü anneler, kadınlar vardı ki içimizde dünyayı yerinden oynatan ve o hikayeleri paylaşırken o kadar gururluydular ki ve alkışladığımızda, özellikle başka kadınlara güç olduklarını farkettiklerinde manevi tatminin kurum için ne kadar önemli olduğunu tekrar görmüştüm. Çalıştığı kurumun insancıl olduğunu bilmek ve meslekle beraber kişisel olarakta ailenin bir parçasıyım ve değerliyim demek ne kadar önemliydi ve paylaşmak ne kadar onur verici.
Manevi tatminlerden sonra en önemli kavram kişinin sistematikler dışında bir hayali ve yeteneği varsa nasıl keşfedeceğiz ve destekleyeceğiz sorusunun cevabıydı? Kurumlarda mutlaka yöneticiler insiyatifinde departmanlar arası geçiş vb durumlar oluyordu fakat yönetici farketmediyse bireysel olarak çalışma arkadaşımızın başvuracağı sistemler olması hayal tatmini sağlamaz mıydı?
Aslında bir çok kuruluşta uygulanan çapraz ve yatay eğitimlerin önemi tam bu sorunun cevabında ortaya çıkıyordu. Hemen yaşadığım çok güzel örneklerden bir çoğu aklıma gelsede birini paylaşmak istedim. Yine kurumumda kat hizmetlerinde olan bir arkadaşımızın ön büro Departmanını hayal etmesiyle bir çapraz eğitim süreci başlattık ve burada önemli olan kişinin o departman’da sürekli olan çalışma isteği değil o departman işleyişini gerçekten öğrenme isteğiydi, bu arkadaşımızında çapraz eğitim mülakatında ki öğrenme isteği Kabul edilmesindeki en büyük etkendi. Sonrasında doksan saatlik eğitim süreçlerini tamamladı, öğrendi, başarı sertifikasını aldı ve o departmanda oluşan bir açıkla Ön Büro daki yeni görevine başladı. Buraya kadar herşey çalışma arkadaşımızın başarı hikayesiydi ve bununla yetinmedi en çok teşekkür alan personellerden biri oldu, buda yetmedi yılın personeli seçildi. Aslında manevi tatminle hayal ve yetenek keşfi bu kadar basitti, yeterki kurumlar gerçekten çalışma arakadaşlarının hayatına dokunmak istesin.
Yönetici olarak sadece yetkinlik ve yetenek keşfi değil hayal avcısıda olursak Turizm’de çalışma arkadaşı tutabiliriz bence ne dersiniz?
